Beste lezer,
Deze maand zetten we een tweedelig non-fictieboek in de kijker.
Twee delen over de Franse Revolutie geschreven door Johan Op de Beeck, die eerder bij ons te gast was met zijn lezing over Leopold II.
Het zijn twee vuistdikke delen die helemaal niet gaan vervelen, maar je meevoeren naar een stuk geschiedenis die tot de verbluffendste en interessantste van de ganse wereldgeschiedenis zijn gaan behoren. Natuurlijk werd de revolutie gemaakt door talloze anoniem gebleven mannen en vrouwen, maar de aanvoerders van wie de namen zijn opgetekend, waren merendeels jong en onervaren.
Johan Op de Beeck in zijn zeer leesbare stijl maakt van deze twee boeken een onvergetelijk avontuur en zorgt met deze vuistdikke boeken voor veel aangename uren winterwarmte.
Zeer sterk aangeraden voor wie houdt van geschiedenis en meer wil weten over de woelige strijd die ook onze contreien zeer sterk heeft beïnvloed.
Veel leesgenot.
Rudy
De Franse Revolutie I
van Johan Op de Beeck
Tweedelig werk over een van de meest fascinerende episodes uit de wereldgeschiedenis.
Frankrijk, 1792. De jonge Republiek wordt vanbinnen verscheurd door burgeroorlog en vanbuiten bedreigd door de grootmachten van Europa, die de monarchie met geweld willen herstellen. De Revolutie hangt aan een zijden draadje. In de oplopende spanningen klinkt steeds luider de roep om daadkrachtig optreden van de overheid, totdat de Terreur niet meer te stoppen is.
In een wervelende vertelling brengt Johan Op de Beeck het stormachtige verhaal van de Franse Revolutie: van de bestorming van de Bastille in 1789 tot de staatsgreep van Napoleon in 1799, van het nobele devies 'vrijheid, gelijkheid, broederschap' tot de bloeddorstige terreur, van revolutionairen die naar macht grepen maar vaak zelf onder de guillotine belandden. Tegelijk greep ook in onze regio een omwenteling plaats. Zelden leest een geschiedenis zo fascinerend en meeslepend!
De Franse Revolutie II
van Johan Op de Beeck
De Revolutie had een ander aanschijn gekregen. Ze was nu autoritair, onverdraagzaam, extreem. Steeds vaker riepen heethoofden als Hébert, Chabot, Collot d’Herbois, Billaud-Varenne en Chaumette op tot de doodstraf voor deze of gene. In de praktijk leek het aanvankelijk allemaal nogal mee te vallen. In augustus en september 1793 hadden betrekkelijk weinig mensen hun einde gevonden onder de guillotine. Na de dood van de ex-vorstin veranderde dat zeer snel. Chaumette had het aangekondigd. Volgens hem talmde de overheid met de liquidatie van ‘verdachte individuen’. Deze was, zoals hij op het einde van augustus in de Club des Jacobins zei, betreurenswaardig insuffisante.